กว่าจะได้เริ่ม :)

กว่าจะเริ่มได้ของการเริ่มต้นเขียน blog ไม่กล้าที่จะเขียนเพราะคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ใช้ภาษาเขียนไม่สวย เลยได้แต่เก็บความคิดที่จะเขียนไว้นานมาก เคยลองเขียนเป็นภาษาอังกฤษก็รู้สึกว่า เอ เราอยากแชร์ให้ใครอ่านกันแน่ ไม่ใช่ต่างชาติแน่นอน

จริงๆจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากจะขีดเขียนเรื่องราวของการเป็นแม่ ของการตั้งท้อง เกิดจากการที่หลายๆครั้งจะมีเพื่อนๆมาถามถึงการดูแลลูก การพาลูกไปเที่ยว การเตรียมตัว ต้องระวังอะไร ต้องทำยังไงบ้าง แล้วเวลาที่ได้ตอบกลับไปมันมีความสุข มันรู้สึกดี กับการที่ได้รู้ว่า สิ่งที่เราเจอมา ทำมา มันพอจะมีประโยชน์กับแม่ๆคนอื่นบ้าง

บทเริ่มต้นของวันนี้ เลยไม่อยากย้อนกลับไปเยอะ แต่อยากจะแชร์ที่มาว่าทำไม เราถึงอยากเขียนเรื่องราว ประสบการณ์ของการเป็นแม่ เพราะตั้งแต่เราได้เป็นแม่ เป็นแม่ของเด็กชายไท เราเชื่อว่าหลายๆคนรู้สึกแบบเราว่า ชีวิตผู้หญิงมักจะเปลี่ยนไปหลังจากได้เป็นแม่คน มากกว่าหลังแต่งงานหลายเท่า หรือจะเรียกได้ว่า มันเปรียบเทียบกันไม่ได้เลย มนุษย์ทุกคนเกิดมาเป็นมนุษย์ในบทบาทของการเป็นลูกก่อนทุกคน เติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ จนได้แต่งงาน จะมีลูกหรือไม่มี ก็มีวิถีการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันออกไป

ชีวิตเรา คนภายนอกที่มองเข้ามา มักจะคิดว่า เรามีชีวิตที่ดีพร้อม มีความสุขดี ครอบครัว พ่อแม่พี่น้องก็ดี หน้าที่การงานก็ดี แต่เราพูดเสมอว่า ทุกอย่างที่เห็น อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเสมอ ยิ่งพวกเราอยู่ยุคสมัย social ที่คนส่วนมากรวมทั้งเราใช้ชีวิตส่วนมากอยู่บนโลกของ social และผู้คนโดยมากก็มักที่จะเผยแพร่ด้านดีออกมามากกว่าด้านไม่ดี หลายๆครั้งที่ได้มีโอกาสได้นั่งคุยกับเพื่อนบางคน ที่อาจจะเพิ่งมีโอกาสได้คุยกันยาวๆนานๆ ทุกคนก็จะ โห หา บ้าน่า ไม่จริงม้างงง เวลาที่เราว่าจริงๆชีวิตเราเป็นยังไง ทุกคนมักจะพูดประโยคเดียวกันว่า ไม่แย่ขนาดนั้นมั่ง เห็นในเฟซบุคยังอย่างนู่นอย่างนี้ เราก็จะบอกว่า แหะๆ เราชอบสร้างภาพ เราชอบสร้างภาพสวยงาม เพราะเราอยากให้ทุกๆวันเป็นวันที่ดี วันที่สวยงาม

อะ ขอเริ่มสักทีของเรื่องราวของการเป็นแม่ แบบลงลึกในโพสต์ถัดไป 🙂